Euny Hong – „Cool po koreańsku. Narodziny fenomenu”

Tagi

2021, Książki, Recenzja

Opis:

Kiedyś zakazywano tu minispódniczek u kobiet i długich włosów u mężczyzn. Teraz masowo produkuje się światowej sławy boysbandy, seriale telewizyjne i smartfony. Jak to się stało, że niemal w każdym domu znajdują się dziś produkty marki Samsung? Jak do tego doszło w tak krótkim czasie? Gigantyczna popularność piosenki „Gangnam Style” nie była przypadkowa.

Ten utwór to jedno z wielu narzędzi perfekcyjnie dopracowanej i nieprawdopodobnie skutecznej strategii wypracowanej przez Koreę Południową, która postanowiła zostać największym eksporterem popkultury. Euny Hong jako dziecko przeprowadziła się z USA do dzielnicy Gangnam w Seulu. Na jej oczach Korea Południowa dokonała przyspieszonego rozwoju gospodarczego, przechodząc od dyktatury wojskowej do liberalnej demokracji. Z reporterską wnikliwością autorka opisuje, jak Korea Południowa wkroczyła w XXI wiek, stając się światowym liderem w biznesie, technologii, edukacji i popkulturze.

https://relacja.net/product-pol-472-Cool-po-koreansku-Narodziny-fenomenu-czyli-jak-jeden-narod-podbil-swiat-za-pomoca-popkultury.html

Moja ocena: Bardzo dobra (****)

Moje zainteresowanie Azją trwa już bardzo długo i nie tyczy się tylko książek! W dodatku dzieli się na różne okresy. Kiedy byłam dzieckiem, w telewizji królowała „Czarodziejka z księżyca” i jak na złość, udawało mi się wrócić ze szkoły dosłownie na końcówkę serialu. Przez to później moje zamiłowanie do mangi i anime jako nastolatki stało się naturalne. Chciałam nauczyć się japońskiego itd. itp. Od anime przeszłam do normalnych seriali czy filmów z angielskimi napisami. I wtedy (już jako osoba dorosła) poddałam się hallyu.

Hallyu, czyli tzw. „Koreańska fala” – ekspansja południowokoreańskiej popkultury na świat, powoli przeniosła ciężar moich zainteresowań na ten właśnie kraj. Większą uwagę zwróciłam na różnorodność azjatyckich seriali. Południowokoreańskie, japońskie lub chińskie dramy czy tajlandzkie lakorny potrafią nieźle wciągnąć. Podobnie programy rozrywkowe z gwiazdami, z ich komediowym wymiarem. Lubię je, bo są inne niż nasze programy telewizyjne.

Poza nielicznymi utworami koreańska muzyka pop jest mi obca. Być może dlatego, że wolę cięższą muzykę, więc w tej kategorii bliżej mi do j-rocka czy j-metalu niż do k-popu (chociaż „znam” inne koreańskie zespoły poza BTS). Nieznajomość języka w niczym mi nie przeszkadza, i tak świetnie się bawię.

Niektóre koreańskie piosenki dobrze pasują do playlisty do biegania! 🙂

Niektóre wpadają w ucho…

A przy innych można leniwie pobujać głową.

A teraz do meritum, czyli słów kilka o książce Euny Hong – „Cool po koreańsku”. Autorka skupia się na przedstawieniu hallyu jako zjawiska, które umieściło kraj w światowej czołówce. Dzieli rozdziały na różne formy koreańskiej fali, dlatego bardzo łatwo odnaleźć interesujące nas zagadnienie, np. muzyka, drama, film itp. Uważam jednak, że cała lektura jest warta uwagi. To lekko napisana historia kraju, który nie tylko potrafił podnieść się z kryzysu, ale zaczął wyznaczać pewne standardy, do których dążą inni. Przeszedł drogę od „szajsunga” do Samsunga. A wszystko w mniejszym lub większym stopniu kręci się wokół kultury popularnej.

„Lu­dzie uro­dze­ni w wol­no­ści nie uwa­ża­ją jej za coś spe­cjal­ne­go” – rze­kła. „Ale wol­ność, którą uzy­sku­jesz bo­le­snym wy­sił­kiem, jest na­praw­dę wy­jąt­ko­wa. Naj­bar­dziej w Korei Po­łu­dnio­wej ko­cham to, że dała mi ten szcze­gól­ny ro­dzaj wol­no­ści”.

Zdecydowanie polecam!

Swietłana Aleksijewicz – „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości”

Tagi

2021, Dkk, Książki, Recenzja

Opis:

„26 kwietnia 1986 roku o godzinie pierwszej minut dwadzieścia trzy pięćdziesiąt osiem sekund seria wybuchów obróciła w ruinę reaktor i czwarty blok energetyczny elektrowni atomowej w położonym niedaleko granicy białoruskiej Czarnobylu. Awaria czarnobylska była najpotężniejszą z katastrof technologicznych XX wieku”.

Dwadzieścia lat później Swietłana Aleksijewicz wróciła do Czarnobyla. Rozmawiała z ludźmi, dla których ten dzień był końcem świata, którzy żyć nie powinni, ale przeżyli i żyją, bo żyć trzeba. A oni opowiedzieli jej o tym, co wydarzyło się wtedy, i o tym, co jest tam dziś. O ponad dwóch milionach Białorusinów, których zapomniano przesiedlić poza strefę skażoną, o dzieciach bez włosów, o zwierzętach o smutnych oczach, które zamieszkały w porzuconych domach, o dziwnych stworach, które pojawiły się w rzekach i lasach. I o tym, że mimo wszystko ludzie chcą być szczęśliwi.
Podobnie jak w książce o radzieckich żołnierkach wybitna białoruska dziennikarka stawia nas wobec bezlitosnej prawdy. To książka o apokalipsie, która nastąpiła pewnej kwietniowej nocy tuż za naszą wschodnią granicą.

https://czarne.com.pl/katalog/ksiazki/czarnobylska-modlitwa

Moja ocena: Oby więcej takich (*****)

O Czarnobylu słyszał chyba każdy. Jedna z czarnych kart historii atomowej. To pewna przestroga dla przyszłości o tym, jak ostrożnie trzeba obchodzić się z rzeczami, które uznajemy za „pożyteczne”. Bo niebezpieczeństwo nie zawsze przybiera formę atomowego grzybka. Szczerze napiszę, że gdyby nie Dyskusyjny Klub Książki, to raczej nie sięgnęłabym po książkę Swietłany Aleksijewicz. Temat Czarnobyla nigdy nie był w kręgu moich zainteresowań. Bardzo cieszę się, że jednak miałam okazję przeczytać „Czarnobylską modlitwę”.

Pojechałem do strefy czarnobylskiej. Wielokrotnie już tam byłem. Tam zrozumiałem, że jestem bezradny. Że nie rozumiem. I ta bezradność mnie wykańcza. Bo nie poznaję świata, w którym wszystko się odmieniło. Nawet zło jest inne. Przeszłość już mnie nie broni. Nie uspokaja. Nie ma w niej żadnych odpowiedzi. Kiedyś zawsze były, a dzisiaj nie ma. Wykańcza mnie przyszłość, nie przeszłość.

Nie wiem, czy o tego typu książkach można mówić, że są bardzo dobre, wciągające, że się w nich płynie. Jakoś nie wypada, ale takie miałam odczucia przez cały czas, kiedy czytałam. Jest to pozycja bardzo dobrze napisana. Ze smakiem, ale bez wygładzania. Bardzo podobało mi się użycie formy monologów, przy których czytelnik ma wrażenie, jakby osobiście słuchał wspomnień danej osoby. I choć mowa tu o Czarnobylu, ta książka jest de facto o ludziach, których połączyło jedno miejsce i czas. Obserwujemy życie, które rok 1986 wywrócił do góry nogami. Od niektórych historii włos się jeży, inne wzbudzają smutek, gniew lub niedowierzanie. Obok wielu opowieści nie można przejść obojętnie. Każda jest wartościowa na swój własny sposób.

Zdecydowanie polecam! „Czarnobylska modlitwa” pozwala nie tylko poszerzyć swoją wiedzę na temat tego miejsca i co się wydarzyło, ale jaki miało bezpośredni i pośredni wpływ na mieszkających w pobliżu zwykłych ludzi i ich historię. Bo wydarzenia pamiętamy, ale jaki miały wpływ na życie ludzkie? Już trochę gorzej.

Iwona Szelezińska – „Kopnij piłkę ponad chmury. Reportaże z Nepalu”

Tagi

2020, Książki, Recenzja

Opis:

Nepal to kraj u progu zmian, w rozkroku pomiędzy starym a nowym światem.

Iwona Szelezińska portretuje społeczeństwo w dobie po trzęsieniu ziemi z 2015 roku, które zachwiało znanym porządkiem, pokrzyżowało plany, złamało niejeden życiorys, ale też dało szansę. Kieruje uwagę w stronę tych, których z reguły nie widać, których wygodniej jest nie dostrzegać, bo zetknięcie z nimi wymusza zmianę postawy: ludzi teoretycznie zbyt słabych, by stawili czoło sztywnym społecznym normom, sprostali oczekiwaniom ogółu. Ale czy na pewno?

Spotkamy tu zmuszane do prostytucji ofiary handlu ludźmi, dzieci odratowane z więzienia, które urodziły się i wychowały za kratkami przy boku osadzonych matek, boginię-dziewicę zatopioną w religijnej tradycji, ludzi gór, dla których linia himalajskich szczytów stanowi granicę horyzontu. To książka o konsekwencjach patriarchatu i nieugiętego konserwatyzmu. A także opowieść o nepalskich kobietach i rodzącej się w nich sile.

Bohaterowie tej książki cenią wolność. Choć ich swoboda nie jest bezpośrednio ograniczona, nieustannie podlegają rygorom tradycyjnego świata, w którego wąskich ramach nie każdy ma szansę żyć całą pełnią. Autorka sprawdza, na ile jest możliwe nie tyle poszerzenie tych ram, ile całkowite wyjście poza nie, by żyć bez stygmatu i oddychać pełną piersią.

https://marginesy.com.pl/sklep/produkt/133175/kopnij-pilke-ponad-chmury?idcat=0

Moja ocena: Oby więcej takich (*****)

Im jestem starsza, tym coraz bardziej przekonuję się do reportaży. Zwłaszcza jeśli są napisane w bardzo przystępny i interesujący sposób. Kiedy przedstawione historie praktycznie bronią się same. W dodatku staram się wybierać takie, które odpowiadają moim zainteresowaniom. Co prawda omijam w ten sposób część trudnych tematów, ale wydaje mi się, że mamy ich wokół siebie dostatecznie wiele, nie trzeba więc o nich jeszcze czytać.

Została odklejona od zwykłego życia, dosłownie i w przenośni. Jej ziemskie funkcjonowanie przeszło w tryb spoczynku, wkroczyła w stan boski. Oderwano ją od rodziny, ulokowano w świątyni. Obleczono w boskie szaty, obwieszono insygniami. Za życia stała się elementem sekretnej hinduskiej tradycji mającej źródło w praktykach tantrycznych. Nepal to jedyne miejsce na świecie, gdzie czci się bóstwo pod postacią żywej osoby – dziecka, dziewczynki, dziewicy.

Iwona Szelezińska w „Kopnij piłkę ponad chmury” zabiera czytelników do Nepalu. Autorka za pośrednictwem swoich bohaterek przybliża nam kulturowe i społeczne aspekty tego patriarchalnego kraju. Możemy przeczytać między innymi o kulcie dziewczynek-boginek, sprzedaży kobiet do domów publicznych, aranżowaniu małżeństw itp. Muszę przyznać, że bardzo odpowiada mi styl autorki i sposób, w jaki przedstawia te historie. W żadnym momencie nie miałam poczucia, że jakiś temat jest zbyt przegadany lub wręcz przeciwnie, że jest o nim za mało. Każdy fragment okazuje się spójną całością. Także dobór tematów wydaje się trafiony i pozwala pokazać sylwetki różnych kobiet.

W Nepalu, gdy żona idzie do więzienia na pięć czy dziesięć lat, nie ma opcji, żeby mąż czekał na jej powrót. Nie martwi się o żonę ani o dorastające za kratami potomstwo, tylko zakłada nową rodzinę i spokojnie żyje dalej.

Zdecydowanie polecam! „Kopnij piłkę ponad chmury” to bardzo ciekawy reportaż, który pozwala nam poznać kraj, mający do pokazania coś więcej niż Himalaje. I nie oszukujmy się, choć to tylko ułamek wiedzy, może stać się on iskrą do dalszych poszukiwań. Szelezińska sama nas do tego motywuje, zostawiając obszerną bibliografię. W książce dużo miejsca poświęca się kobietom, lecz wydaje mi się, że nie tylko kobiety znajdą w tej książce coś dla siebie.