Fuminori Nakamura – „Dziecko z ziemi”

Tagi

Recenzja, Książki, 2019

Opis:

Mrocznie melancholijna opowieść Fuminori Nakamury – zwycięzcy nagrody im. Akutagawy – pogrąża nas w otchłani pełnej krętych ścieżek, niespokojnej psychiki młodego człowieka.

Cyniczny narrator bez imienia rzuca pracę sprzedawcy, by zostać taksówkarzem w Tokio. Pewnego dnia bez konkretnych przyczyn zaczyna walkę z grupą motocyklistów i zostaje mocno pobity.

Następnie dowiaduje się, że jego ojciec jeszcze żyje (on sam został porzucony przez rodziców) i zaczyna rozmyślać, jak wyglądałoby jego życie, gdyby dano mu szansę normalnie dorastać. Krok po kroku Nakamura zdradza coraz więcej szczegółów, sprawiając, że bohater, który na początku wydaje nam się dziwny, staje się nam coraz bliższy. Wartka akcja prowadzi do finału, w którym wyjaśnia się też znaczenie tytułu utworu – Dziecko z ziemi.

http://kwiatyorientu.com/ksiazki/dziecko-z-ziemi/

Moja ocena: Dobra (***)

Niedługo potem ich przemoc się zaostrzyła, ale wcale nie tak, że dołożyli starań i wymyślili dla mnie jakieś nowe metody. Po prostu używali więcej siły. On korzystał głównie z własnych rąk i nóg, ona czasami jeszcze z rury do odkurzacza i żelazka. Najbardziej ze wszystkiego nie mogłem wtedy znieść znudzenia na ich twarzach.

„Dziecko z ziemi” nie jest moją pierwszą azjatycką książką, ale z pewnością jedną z najcięższych. Choć ta cienka książka wydaje się niepozorna, mówi o problemach egzystencjalnych i przytłacza atmosferą. W dodatku ma w sobie coś, co zawsze kojarzy mi się z książkami z Dalekiego Wschodu – dość specyficzne podejście do życia. Trzeba również zwrócić uwagę na przedstawianie świata, które czasem bardziej przypomina sen (lub narkotyczną wizję) niż jawę – tutaj efekt ten powodują przeskoki między aktualnymi wydarzeniami i przeszłością.

Zrobiło się strasznie. Stanąłem w miejscu. Lęk wypełniał mnie, jakby zyskał wolną wolę. Może pragnąłem śmierci? Może mnie przyciągała i stąd te wszystkie dziwactwa, które ostatnio robiłem?

Powieść Nakamury porusza poważny temat wpływu przemocy na dorastanie dziecka. Autor za pomocą swojego głównego bohatera pokazuje, jakim człowiekiem może stać się ktoś skrzywdzony w dzieciństwie. Tym bardziej zmienia się jego postrzeganie, jeśli doznaje przemocy ze strony własnej rodziny, która jest dla większości symbolem bezpieczeństwa i miłości. Japoński pisarz przedstawia jeden z najgorszych scenariuszy, kiedy ból i cierpienie mogą określać „normalne” życie, a radość staje się czymś obcym i budzącym niechęć.

Kiedy człowiek chce użyć przemocy, wybiera słabszych od siebie. Wie, że ze słabszym może wygrać, dlatego. Ludzie to tchórze.

„Dziecko z ziemi” jest naprawdę interesującą lekturą, ale wydaje mi się, że ten typ literatury jednak nie jest dla każdego. Nie jest to optymistyczna, lekka powieść na poprawę humoru. Wręcz przeciwnie. Ukazuje te mroczne strony życia, których najczęściej staramy się unikać. Dlatego polecam ją wszystkim, którzy nie boją się trudnych tematów!

Reklamy

Annie Proulx – „Kroniki Portowe”

Tagi

2019, Dkk, Książki, Recenzja

Opis:

Kroniki portowe to opowieść o człowieku, który na zapomnianej wyspie odnajduje swoją tożsamość i odzyskuje utracone w dzieciństwie poczucie własnej wartości. To także rozgrywająca się na surowych, mroźnych wybrzeżach Nowej Fundlandii historia o tym, że do odwrócenia kolei losu nie zawsze trzeba wielkich rewolucji, tylko wystarczy dać się ponieść sprzyjającym nurtom.

http://www.wydawnictwopoznanskie.com/PL-H14/ksiazki/568/kroniki-portowe.html

Moja ocena: Oby więcej takich (*****)

Pierwsza książka w nowym roku, choć czytana z myślą o kolejnym klubie książki. Dlatego „Kroniki portowe” zaczęłam czytać już pod koniec 2018. Po pierwsze miała na to wpływ „przewidywana” atmosfera powieści. Nowa Fundlandia to dla mnie synonim smaganej wiatrem wyspy, którą zamieszkują tylko najwytrwalsi. Jej mieszkańcy żyją w zupełnie inny sposób i czas mija im zdecydowanie wolniej. Dlatego często okazuje się, że powieści poświęcone tej tematyce są bardziej nostalgiczne, niespieszne i przejmujące. Po drugie brzydka pogoda za oknem pozwalała mi łatwiej wczuć się w ten klimat.

Nie widziała tych wód od czasów, kiedy była małą dziewczynką, lecz natychmiast powróciły wspomnienia: hipnotyczne wrzenie morza, zapach krwi, wiatru i soli, rybich głów, świerkowego dymu i potu, grzechotanie kamieni niesionych przez syczącą falę, nurzyki, smak rosołu, sypialnia tuż pod dachem.

„Kroniki portowe” już od pierwszych stron zaczęły przyciągać mnie w niemal enigmatyczny sposób. Autorka nie tylko oddała charakter Nowej Fundlandii, ale zrobiła to bardzo przystępnie. Z jednej strony zrobiło się nostalgicznie, z drugiej zaś napięcie rozładowywał specyficzny humor. Jest to słodko-gorzkie połączenie. Jednak w żadnym momencie nie poczułam, że Kroniki mnie przytłaczają, że z różnych powodów nie mogę czytać dalej. Wręcz przeciwnie, czułam, jak lektura bardzo mnie odpręża.

W łowieniu jest coś, czego nie da się opisać. Za każdym razem, kiedy wyciągasz sieci, jest tak, jakbyś otwierał prezent. Nigdy nie wiesz, co w niej znajdziesz, czy wzbogacisz się, czy pójdziesz z torbami, czy będziesz panem, czy dziadem.

Mocną stroną powieści z pewnością są bohaterowie. Główny bohater, Quoyle, z początku wydaje się nie pasować do społeczności, w której żyje. I jeśli dłużej się nad tym zastanowić, jest to postać bardzo uniwersalna, z którą każdy w pewnym momencie swojego życia mógł, może lub będzie mógł się utożsamić. Dopiero pewne zawirowania sprawiają, że wraca do ojczyzny swoich przodków. I wtedy dzieją się dwie rzeczy: nie dość, że pasuje tam jak ulał, jakby miał niektóre rzeczy we krwi, oraz zaczyna wreszcie poznawać smak życia. Choć główny nacisk kładzie się na Quoyle’a, to za każdą postacią kryje się jakaś historia.

Wypływa w morze, które pochłonęło jego ojca, dziadka, dwóch braci, najstarszego syna i prawie uśmierciło najmłodszego. Takie postępowanie przytępia ból, ponieważ dostrzegasz, że twoja sytuacja nie jest wyjątkowa, że inni cierpią tak samo jak ty. W tym starym powiedzeniu, że niedola lubi towarzystwo, jest trochę prawdy. Łatwiej jest umrzeć, widząc, że dookoła inni też umierają.

Zdecydowanie polecam! Kroniki portowe to kawał dobrze napisanej książki, którą można czytać dla rozluźnienia, żeby naładować się pozytywną energią. To historia, w której kibicuje się głównemu bohaterowi, życząc jak najlepszego zakończenia. A jakie ono jest? Trzeba przekonać się samemu!

Ursula Poznanski – „Polowanie”

Tagi

2018, Książki, Recenzja

Opis:

Beatrice Kaspary, #1

Na pastwisku leży martwa kobieta. Na jej stopach – wytatuowane współrzędne, które prowadzą policję do makabrycznego znaleziska – zafoliowanej dłoni i… zagadki od sprawcy. Beatrice Kaspary i Florin Wenninger, sympatyczni śledczy z Salzburga, zaczynają grać z mordercą w krwawą grę, w której stawką jest życie kolejnych ludzi. Wyposażeni w odbiornik GPS znajdują potworne fanty i próbują zatrzymać przestępcę, który prowokuje ich i wyzywa na pojedynek. A czas ucieka…

http://gorzka-czekolada.pl/book/polowanie/

Moja ocena: Oby więcej takich (*****)

Ostatnio zaczęłam dość żmudny proces nadrabiania „półkowników”, czyli książek kurzących się na półkach, na które zazwyczaj nie miałam chęci, dla których nie mogłam znaleźć czasu itp. Dotyczy to zarówno książek pojedynczych, jak i kolejnych części serii zaczętych dawno temu. Jakąś część tej grupy stanowią także książkowe prezenty. “Polowanie” otrzymałam właśnie w ten sposób. Niestety nikt z takimi prezentami nie daje w pakiecie czasu na czytanie. 😉

Książka Ursuli Poznanski przykuwa samą okładką. Znacznik graficzny danego punktu, który często spotyka się w elektronicznych mapach, sugeruje poruszanie się w terenie. A zestawiając go z dużo mówiącym tytułem, możemy oczekiwać na szukanie kogoś/czegoś. Gdy dodamy do tego gatunek powieści, jaki wychodzi pod szyldem „Gorzkiej czekolady”, wyjdzie nam, w którą stronę będzie zmierzać ta historia.

„Polowanie” to dynamiczny kryminał, który został oparty na geocachingu. Osobiście się w to nie bawiłam, ale wiem, o co chodzi. Dla wyjaśnienia geocaching to gra terenowa użytkowników odbiorników GPS, polegająca na poszukiwaniu tzw. skrytek uprzednio ukrytych przez innych uczestników zabawy. W kontekście zagadek kryminalnych jest to całkiem interesujący temat. Samej zabawie zostaje nawet podporządkowany podział książki, w którym nie ma tradycyjnych nazw rozdziałów, a współrzędne geograficzne.

To, że nic nie znaleźliśmy, nie znaczy, że nie ma nic do znalezienia (…). Znacznie bardziej prawdopodobne jest to, że szukaliśmy nie tego, co trzeba.

Zdecydowanie polecam! Wartka akcja, poszukiwania i rozwiązywanie zagadek są atutami tej książki. Nie zapominajmy jednak, że „Polowanie” to kryminał. Niekiedy z dość mocnymi opisami. A zakończenie? Mnie zaskoczyło!